Kleje poliuretanowe

Kleje poliuretanowe – mogą występować jako kleje jedno – i dwuskładnikowe, bez rozpuszczalnika lub z rozpuszczalnikiem. Dla klejów jednoskładnikowych bez rozpuszczalnika decydującą rolę przy utwardzaniu odgrywa woda, która zwykle znajduje się w wystarczającej ilości w otaczającym powietrzu. W określonych przypadkach dla przyspieszenia utwardzania kleju można zastosować natrysk wodny. Są one stosowane tam gdzie elementy muszą być szybko sklejone, uszczelnione i polakierowane. Kleje dwuskładnikowe bez rozpuszczalnika składają się z niskomolekularnego poliizocyjanianu i niskomolekularnego poliolu. Wymieszanie obydwu składników w temperaturze pokojowej rozpoczyna reakcję utwardzania. Kleje jednoskładnikowe z rozpuszczalnikiem zawierają już usieciowane makromolekuły poliuretanowo – hydroksylowe, które są rozpuszczone w rozpuszczalnikach organicznych. Przed sklejeniem rozpuszczalnik powinien całkowicie lub w przeważającej części odparować. Kleje dwuskładnikowe z rozpuszczalnikiem składają się ze składnika A stanowiącego rozpuszczony poliuretan – hydroksyl i składnika B stanowiącego poliizocyjanian. Kleje te wykazują większe siły kohezji w porównaniu do klejów jednoskładnikowych. Kleje poliuretanowe dyspersyjne stanowią wysokomolekularne poliuretany–hydroksyle, które są zdyspergowane w wodzie. Występują jako jedno- lub dwuskładnikowe. Kleje te znajdują zastosowanie w przemyśle opakowań i przemyśle samochodowym. Nie nadają się do klejenia miękkiego polichlorku winylu (PCV).

Źródło "Przegląd spawalnictwa" 8/2008