Kleje do membran pcv

Poli(chlorek winylu), PCV, PCW, -[-CH2-CHCl-]n-, biały proszek, o gęstości 1,4 g/cm3, produkt polimeryzacji rodnikowej chlorku winylu, termoplastyczny. Wykazuje bardzo dobrą wytrzymałość mechaniczną i dobre własności dielektryczne.

Jest odporny na działanie większości rozpuszczalników (rozpuszcza się lub pęcznieje w cykloheksanonie, tetrahydrofuranie, pirydynie, disiarczku węgla). Rozkłada się pod wpływem temperatury i światła. Jako stabilizatory polichlorku winylu stosowane są: estry kwasu aminokrotonowego, związki cynoorganiczne, pochodne mocznika, stearyniany niektórych metali. W zależności od ilości plastyfikatora (zmiękczacza) wyróżniamy PCV twardy (winidur) i PCV miękki (igelit).

Wskutek kopolimeryzacji chlorku winylu z octanem winylu, nienasyconymi kwasami wielokarboksylowymi, estrami akrylowymi, akrylonitrylem, olefinami otrzymuje się tworzywa o zmodyfikowanych własnościach polichlorku winylu, np. lepiej rozpuszczalne w estrach i ketonach, wykazujące większą przyczepność do metali, wyższą wytrzymałość mechaniczną.

Polichlorek winylu znajduje zastosowanie jako materiał elektroizolacyjny, surowiec do wyrobu płytek podłogowych, płyt gramofonowych, rur, elementów armatury, przedmiotów codziennego użytku, drobnego sprzętu medycznego (cewników, drenów, sond) oraz do impregnacji tkanin i papieru.

Twardy polichlorek winylu jest stosowany jako wykładzina zbiorników. Rurowe membrany z polichlorku winylu służące do ultrafiltracyjnego oczyszczania wody i ścieków otrzymuje się z igelitu.).

Żródło: Encyklopedia WIEM