Kleje anaerobowe

Kleje anaerobowe – nazwa kleju pochodzi z greckiego słowa „anaeroby" tj. organizmów mogących żyć bez dostępu tlenu. Są to kleje jednoskładnikowe o różnym stopniu lepkości. Nie ulegają polimeryzacji dopóki mają kontakt z tlenem z otaczającego powietrza. Dopiero po odcięciu dostępu tlenu z powietrza oraz w kontakcie z metalową powierzchnią łączonych elementów dochodzi do ich utwardzania. Jony metalu w obecności kleju działają katalizująco. Stosuje się je do klejenia stali węglowej konstrukcyjnej, miedzi i jej stopów, bez dodatkowych aktywatorów. Do materiałów pasywnych, które nieznacznie lub wcale nie działają katalizająco zalicza się: stale wysokostopowe, aluminium, nikiel, złoto, srebro, cynę, cynk, tworzywa sztuczne, ceramikę, a także warstwy tlenkowe, powłoki chromianowe i anodowe. Aby kleić materiały pasywne, należy przed nałożeniem kleju, nanieść na jedną lub dwie klejone powierzchnie ciekłe aktywatory. Dla przyspieszenia wiązania kleju, zaleca się również dotwardzanie spoiny klejowej przez nagrzanie jej do temperatury 120°C i wytrzymanie w tej temperaturze ok. 30 minut. Złącza klejowe uzyskują wytrzymałość na ścinanie w zakresie 10÷35 MPa i mogą pracować w zakresie temperatur -60÷150°C (niektóre nawet do 220°C). Po przekroczeniu górnej temperatury wytrzymałość złączy zmniejsza się przynajmniej 2-krotnie. Maksymalna szczelina przy klejeniu nie powinna przekraczać 0,15 mm, dla niektórych klejów 0,25 mm. Stosowane są powszechnie do wykonywania połączeń gwintowych, kołkowych i wielowypustowych, typu piasta–wał, osadzania łożysk. Spełniają funkcję uszczelnienia połączeń, eliminują podkładki sprężyste zapobiegając przed luzowaniem i odkręcaniem się śrub. W zależności od rodzaju kleju uzyskuje się połączenia rozłączne lub nierozłączne.

Źródło "Przegląd spawalnictwa" 8/2008