Aluminium, nazwa glinu jako tworzywa metalicznego.

Glin, Al, aluminium, pierwiastek chemiczny należący do grupy 13 w układzie okresowym, liczba atomowa 13, masa atomowa 26,98. Znany jest jeden trwały izotop glinu.

W przyrodzie glin występuje w minerałach: kaolinicie [Al4(OH)8][Si4O10], silimanicie Al2SiO5, albicie Na[AlSi3O8], ortoklazie K[AlSi3O8], boksycie Al2O3xH2O , kriolicie Na3[AlF6], korundzie Al2O3, gibbsycie Al(OH)3, i w wielu innych. Glin jest otrzymywany w wyniku elektrolizy roztworu tlenku glinu Al2O3 (wyodrębnionego uprzednio z boksytu) w stopionym kriolicie.

Glin jest srebrzystobiałym, kowalnym i ciągliwym metalem, o własnościach amfoterycznych, gęstość 2,699 g/cm3, temperatura topnienia 660,37°C. W związkach chemicznych występuje na +I i +III stopniu utlenienia. W atmosferze powietrza lub podczas działania kwasami utleniającymi na glin, na jego powierzchni powstaje warstewka tlenku, która chroni metal przed dalszą korozją. Glin ulega działaniu kwasu solnego, gorących i rozcieńczonych kwasów: azotowego(V) i octowego, gorącego stężonego kwasu siarkowego(VI). Kwas ortofosforowy(V) i kwasy organiczne nie atakują glinu.

Glin i jego wodorotlenki roztwarzają się w alkaliach dając tetrahydrokso- ([Al(OH)4]-) i heksahydroksogliniany ([Al(OH)6]3-). W reakcji wodorotlenków glinu z kwasami powstają sole. Najbardziej znanym połączeniem glinu z tlenem jest otrzymywany w wysokich temperaturach, trudnotopliwy i bardzo twardy α-Al2O3 (korund), krystalizujący w układzie heksagonalnym. Oprócz niego występuje wiele innych, często uwodnionych odmian Al2O3, otrzymywanych z wodorotlenków glinu w niższych temperaturach. Spiekanie Al2O3 z tlenkami metali dwuwartościowych prowadzi do powstania spineli. Z wodorem glinu tworzy (pośrednio) silnie spolimeryzowany wodorek (AlH3)∞. Glin łatwo reaguje z fluorowcami.

Techniczne znaczenie mają stopy glinu z innymi metalami, odznaczające się niskim ciężarem właściwym (duraluminium, magnalium, skleron). Są one stosowane w przemyśle lotniczym i samochodowym. Metaliczny glin służy do produkcji przedmiotów codziennego użytku, przewodów elektrycznych, aparatury chemicznej, zwierciadeł teleskopowych, folii stosowanej powszechnie do pakowania.

Za pomocą glinu można wydzielać inne metale z ich związków (aluminotermia). Sproszkowany glin jest składnikiem farb i materiałów wybuchowych. Glinokrzemiany są podstawowymi składnikami wyrobów ceramicznych. Zabarwione kryształy korundu znane są jako kamienie szlachetne (kamienie ozdobne) - rubiny, szafiry - wykorzystywane technicznie w konstrukcji laserów. Chlorek glinu AlCl3 stosowany jest jako katalizator, a glinowodorek litu LiAlH4 jako reduktor w syntezach organicznych.

Istnienie glinu przewidział A. Lavoisier w 1787, nazwę nadał mu w 1807 sir H. Davy, ostatecznie w postaci metalicznej wyodrębnił H.Ch. Oersted w 1825 roku.

Żródło: Encyklopedia WIEM